مسئله 326- به دو چيز انسان جنب مى‏شود:

اوّل: جماع.

دوّم: بيرون آمدن منى، چه در خواب باشد يا بيدارى، كم باشد يا زياد، همراه با شهوت باشد يا بدون شهوت، با اختيار باشد يا بدون اختيار.

مسئله 327- اگر چيزى از انسان خارج شود و نداند منى است يا نه، چنانچه با شهوت و جستن بيرون آمده و بعد از بيرون‌آمدن آن بدن سست شده، آن رطوبت حكم منى را دارد، و اگر هيچ‌يك از اين سه نشانه يا بعضى از اينها را نداشته باشد، حكم منى را ندارد. ولى در زن و مريض‏ لازم نيست آن آب با جستن بيرون آمده باشد، و آنچه كه مسلّم است خروج منى از زن بسيار نادر است و آنچه در موقع شهوت از او بيرون مى‏آيد ترشّحاتى بيش نيست و غسل واجب نمى‏شود.

صفحه 62

مسئله 328- مستحب است انسان بعد از بيرون آمدن منى، بول كند، و اگر بول نكند و بعد از غسل چيزى از او بيرون آيد كه نداند منى است يا نه، حكم منى را دارد، مگر آنكه مدّتى گذشته باشد كه اطمينان پيدا كند منى در مجرى نمانده است.

مسئله 329- اگر انسان جماع كند و به اندازۀ ختنه‏گاه يا بيشتر داخل شود، در زن باشد يا در مرد، در قبل باشد يا در دبر، بالغ باشند يا نابالغ، گرچه منى بيرون نيايد، هر دو جنب مى‏شوند، ولى اگر داخل در اليتين قبل يا دبر باشد غسل بر هيچ‌كدام واجب نمى‏شود.

مسئله 330- اگر شك كند كه ‏به ‏مقدار ختنه‏گاه داخل ‏شده يا نه، غسل ‏بر او واجب نيست.

مسئله 331- اگر با حيوانى نزديكى نمايد، چه ‏منى از او بيرون آيد يا نيايد، جنب مى‏شود.

مسئله 332- اگر منى از جاى خود حركت كند و بيرون نيايد، يا انسان شك كند كه منى از او بيرون آمده يا نه، غسل بر او واجب نيست.

مسئله 333- كسى كه نمى‏تواند غسل كند ولى تيمّم برايش ممكن است، بعد از داخل‌ شدن وقت نماز هم مى‏تواند با عيال خود نزديكى كند.

مسئله 334- اگر در لباس خود منى ببيند و بداند كه از خود اوست و براى آن غسل نكرده، بايد غسل كند و نمازهايى را كه يقين دارد بعد از بيرون‌آمدن منى خوانده قضا كند، ولى نمازهايى را كه احتمال مى‏دهد بعد از بيرون آمدن آن منى خوانده، لازم نيست قضا نمايد.